در ترغیب به سپاسگزارى و شكیبائى

350.وَ قَالَ (علیه السلام) :أَيُّهَا النَّاسُ لِيَرَكُمُ اللَّهُ مِنَ النِّعْمَةِ وَجِلِینَ كَمَا يَرَاكُمْ مِنَ النِّقْمَةِ فَرِقِینَ إِنَّهُ مَنْ وُسِّعَ عَلَيْهِ فِی ذَاتِ يَدِهِ فَلَمْ يَرَ ذَلِكَ اسْتِدْرَاجاً فَقَدْ أَمِنَ مَخُوفاً وَ مَنْ ضُيِّقَ عَلَيْهِ فِی ذَاتِ يَدِهِ فَلَمْ يَرَ ذَلِكَ اخْتِبَاراً فَقَدْ ضَيَّعَ مَأْمُولًا .

ص1254

 امام علیه السّلام (در ترغیب به سپاسگزارى و شكیبائى) فرموده است : 1-  اى مردم، باید خدا شما را از نعمت و بخشش (خود) ترسان ببیند چنانكه از عذاب و كیفر (خویش) هراسان مى بیند (باید همیشه مواظب سپاسگزارى از نعمتهاى خدا باشید و كفران ننمائید كه بعذاب و كیفر گرفتار شوید) 2-محقّقا كسی كه فراخ گردد بر او دارائى كه در دست دارد و آنرا (سبب) بتدریج رسیدن بعذاب نبیند (و ناسپاسى نماید) از ترسناكى ایمن و آسوده گشته (غافل مانده) است.  3-  و كسی كه تنگدست گردد و آنرا آزمایش (خود) نبیند (و شكیبائى از دست دهد) پاداشى را كه امید و آرزو بآن است (براى شكیبا مقرّر گشته) تباه ساخته است.